چن روز پیش می خواستم برم عکس 3*4 بندازم.از قبل با خانوم عکاس هماهنگ کردم که چ ساعتی هست.گفت 1 ب بعد بیا.
من ساعت 12:55 دقیقه اونجا بودم.ساعت 1:05 اومد.خانوم خیلی پر انرژی و شاد و با حالی بود.چهرش شبیه ترانه علیدوستی بود ولی از ترانه بانمک تر بود بنظرم.
خلاصه ک کلی معذرت خواهی کرد ک ببخشید گفتم ساعت 1 و دیر اومدم و شما معطل شدید و شرمنده!!!!!!!!!!!!
منم کلی این چ حرفیه و 5 دقیقه چیزی نیست و خودم زود اومدم.
معذرت خواهیشم از این معذرت خواهیای واقعی بود ن از این تعارفای الکی.واقعا تو دلم کلی تعجب کردم و کلی ب طرز برخورد و رفتار و شعورش آفرین گفتم.خیلی ازش خوشم اومد.گفتم از این ب بعد خواستم عکس بندازم حتما میرم پیش همین.
بعد کلی رفتارشو مقایسه کردم.تو زندگیم خیلی معطل شدم.ب خصوص توی مطب متخصصا.اسمشه ک وقت میدن.3 یا 4 ساعت بعد از زمانی ک وقتت بوده میری تو مطب.درسته ک ما بیماریم و اونا دکتر.ولی اینقدر معطلی زور داره.باید حداکثر نیم ساعت باشه.البته قسمتیش برمی گرده به منشیا ک مدیریت ندارن و اینقدر بدجور وقت میدن.
حالا اون ک دکتره.ی خانمی هست خیلی خوب ابرو برمیداره.همیشه میرم پیش اون.همیشه هم باید بیشتر از 1 ساعت صبر کنم با اینکه قبلش وقت گرفتم.فقط و فقط بخاطر کار خوبش میرم پیشش.هیچ وقتم حتی خبری از ی عذر خواهی ساده نیست.همیشه ام منت میذاره ک حالا بعد 2 ساعت افتخار دادم بیام ابروهای تو رو بردارم.
از این دست معطلیا زیاده.درد بدقولی یک طرف،اینکه اون آدم ب روی مبارکش نمیاره یک طرف.بعد مدت ها رفتار خانوم عکاسه باعث شد بفهمم هنوزم از این آدمایی ک وقت ی غریبه ک باهاشون قرار داشتن براشون مهمه،پیدا میشه.
منی ک معطل شدن های 3 یا 4 ساعتی داشتم،معذرت خواهی اون خانوم فقط ب خاطر 5 دقیقه خیلی ب دلم نشست.